مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود
نبود دندان، لابَل چراغ تابان بود
همان که درمان باشد، به جای درد شود
و باز درد، همان کز نخست درمان بود
کهن کند به زمانی همان کجا نو بود
و نو کند به زمانی همان که خُلقان بود
بَسا شکسته بیابان، که باغ خرم بود
و باغ خرم گشت آن کجا بیابان بود
همی چه دانی؟ ای ماهروی مشکین موی
که حال بنده از این پیش بر چه سامان بود؟!
شد آن زمانه، که او شاد بود و خرم بود
نشاط او به فزون بود و غم به نقصان بود
تو رودکی را، ای ماهرو!، کنون بینی
بدان زمانه ندیدی که این چنینان بود
کُنون زمانه دگر گشت و من دگر گشتم
عصا بیار، که وقت عصا و انبان بود